కృ ష్ణం వందే జగద్గురుం

నిర్మలమగు నా మానస సరసిని...

విషము చిమ్ము కాళింది శిరసిపై...

దివ్యమైన నీ పాదము మోపగ...

అంతరించె నా మోహము వింతగ!

పిశాచాల సందేహం

పిశాచాల సందేహం

విద్యాధర పురానికీ, వైశాలీనగరానికీ మధ్య ఉన్న దట్టమైన అడవిలో, కాలి బాటకు పక్కన ఉన్న ఒక మర్రిచెట్టు మీద, రెండు కొంటె పిశాచాలుండేవి.

ఆ రెండు పిశాచాల్లో ఒకటి వృద్ధ పిశాచం కాగా, రెండవది కుర్ర పిశాచి. కాలి బాట వెంట వచ్చే మనుషుల ముఖాలను వృద్ధ పిశాచి పరీక్షగా చూసి, వాళ్ల బలహీనత ఏమిటో చెప్పగలిగేది. ఆ బలహీనతకు అనుగుణంగా కుర్ర పిశాచి వాళ్లను ఆకర్షించి ాట పట్టించేది.

 ఒక రోజున, ఆ రెండు పిశాచాలూ చెట్టు కింద కూర్చుని పిచ్చాపాటీ మాట్లాడుకుంటున్న సమయంలో, అన్నింటికన్నా పెద్ద బలహీనత ఏది? అన్న విషయం చర్చకు వచ్చింది.

అప్పుడు వృద్ధ పిశాచి, ‘ఎవరి బలహీనత వల్ల, వారి చుట్టు పక్కల వాళ్లందరికీ మనస్తాపం కలుగుతుందో, అదె పెద్ద బలహీనత’ అన్నది.

అయితే, ఆ బలహీనత ఏదన్న విషయంలో, రెండు పిశాచాలూ ఏకాభిప్రాయానికి రాలేక వాదులాడుకుంటున్న సమయంలో, కాలిబాట వెంట ఒక  మనిషి రావడం వాటి కంటపడింది. వృద్ధ పిశాచి, ఆ మనిషి ముఖంలోకి పరీక్షగా చూసింది. కాని, అతడి బలహీనత ఏమిటో దానికి అంతుపట్టలేదు. కారణం అతడి ముఖం చాలా గంభీరంగా  ఉన్నది.
వృద్ధ పిశాచి ఏమీ చెప్పకపోయేసరికి, కుర్రపిశాచి ఒక డబ్బు సంచీని సృ ష్టించి, కాలిబాట మధ్యలో పడవేసింది.
దారే వస్తున్న మనిషి, దాన్ని తీసుకునే ప్రయత్నం చేయక, ‘పాపం, ఎవరో డబ్బు సంచీని ఇక్కడ పారేసుకున్నారు’ అనుకుంటూ ముందుకు సాగిపోయాడు.
 అది చూసి పిశాచాలు రెండూ నిరుత్సాహపడ్డాయి. ఇంతవరకూ అందరూ కూడా డబ్బు సంచీని చూడగానే తబ్బిబ్బు పడేవాళ్లు. తర్వాత తలతిప్పి చుట్టుపక్కల చూసి, డబ్బు సంచీని దుస్తుల మాటున దాచుకుని, ఎవరూ లేని చోట విప్పేవాళ్లు. అప్పుడు సంచీలో రాళ్లో, తేళ్లో ఉండేలా చేసి, వాళ్ల భయం చూసి పిశాచాలు రెండూ పొట్ట  చెక్కలయేలా నవ్వుకునేవి.

 ఆ వచ్చిన వాడు, డబ్బు సంచీని వదిలి ముందుకు పోవడంతో, కుర్రపిశాచికి పట్టుదల పెరిగింది. వెంటనే అది చెట్టు దిగి, అపురూప సౌందర్య వతిలాగా రూపం ధరించి, ఒయ్యారంగా ఆ మనిషికి ఎదురు వచ్చింది.

అయితే, ఆ మనిషి ఆమెను చూసి పక్కకు తప్పుకుని వెళ్లిపోశాగాడు. ఆమె కాలిలో ముల్లు గుచ్చుకున్న దానిలాగా, ‘అబ్బా’ అంటూ కూలబడి పోయింది.

 ఆ మనిషి వెనక్కు తిరిగి వచ్చి, చక్కని యువతి రూపంలో ఉన్న కుర్రపిశాచి కాలిలోని ముల్లును తీసేశాడు. ఆ మరుక్షణం, యువతి అతడి చేయి పుచ్చుకుని, ఎక్కడలేని ప్రేమ నటిస్తూ ‘నేను నిన్ను ప్రేమిస్తన్నాను. నన్ను పెళ్లి చేసుకో’ అన్నది.

 దానికతడు చిరాకు పడుతూ, ‘చిన్న ముల్లు తీయగానే, నా వెంటపడ్డావు. రేపు మరెవడో  ఇంతకంటే పెద్ద ముల్లు తీస్తే , వాడి వెంట పోతావు. నా కిలాంటి ప్రేమలంటే చెడ్డ చిరాకు’ అంటూ వెళ్లి పోయాడు.

 నిరుత్సాహంగా తిరిగి వచ్చిన కుర్రపిశాచితో, వృద్ధ పిశాచి, ‘అతణ్ణి నేను ఆట పట్టిస్తాను చూడు’ అంటూ మాయమైపోయింది.

ఆ మనిషి అలా నడిచిపోతుండగా, ఒక పొదచాటు నుంచి, ‘దాహం, దాహం’ అన్న మూలుగులు వినిపించాయి.

అతడు ఆగి చూడగా, మహారాజు దుస్తుల్లో ఉన్న ఒక వ్యక్తి, అక్కడ పడి ఉన్నాడు. ఆయన ఒంటి నిండా గాయాలు. వెంటనే అతడు తన సంచీలోంచి మర చెంబొకటి తీసి, నీళ్లను దాహం అంటున్న వ్యక్తి నోటిలో పోశాడు.

  కొంత సేపటికి రాజులా ఉన్న వ్యక్తి తేరుకుని, ‘మీరు, నా ప్రాణం కాపాడిన మహానుభావులు. నేనీ దేశాన్నేలే రాజును. మీరు, నా వెంట రాజధానికి రండి. మీకు గొప్ప పదవి, కీర్తీ లభించేలా చూస్తాను’ అన్నాడు.
  అందుకు దారేపోయే మనిషి, ‘దాహంతో ఉన్నవారిని సేద తీర్చడం మానవ థర్మం. నాకే ప్రతిఫలమూ అక్కర్లేదు’ తన దారిన తాను వెళ్లసాగాడు.

అతడు అలా వెళ్లగానే, కుర్రపిశాచి  మహారాజు వేషంలో ఉన్న వృద్ధ పిశాచి దగ్గరకు వచ్చి, ‘ఇతనెవరో, ఏ బలహీనతా లేని మనిషిలా ఉన్నాడు’ అన్నది.

 దానికి వృద్ధ పిశాచి, ‘లోకంలో, ఏదో  ఒక బలహీనతలేని మనిషంటూ ఉండడు. ఇప్పుడతణ్ణి మనుష్యరూపంలో వెంబడించి, అతడి బలహీనత ఏదో తెలుసుకుందాం. పద’ అన్నది.

వెంటనే అవి రెండూ తండ్రీ కొడుకుల్లాగా రూపాలు ధరించి బయలుదేరాయి. వాటికి ఒక చెట్టు కింద విశ్రాంతి తీసుకుంటున్న బాటసారి మనిషి కనిపించాడు. పిశాచాలు ప్రయాణికుల్లాగా నటిస్తూ, అతడి పక్కన చేరి, అతణ్ణి మాటల్లోకి దించాయి.

 కొద్ది సేపట్లోనే, ఆ మనిషి అడవి ప్రయాణంలో తనకు కలిగిన అనుభవాలను గురించి వాటికి చెప్పసాగాడు.

దారిలో తనకు డబ్బు మూట కనిపించడం, అందమైన యువతి తారసపడడం, మహారాజు దాహం తీర్చడం- ఇవన్నీ పిశాచాలకు పూసగుచ్చినట్టు చెప్పాడు. ఇవన్నీ తెలిసినవే అయినా, పిశాచాలు రెండూ వింత కనబరుస్తూ విన్నాయి.
 అంతా చెప్పాక, ఆ మనిషి పిశాచాలను, ‘ఇప్పడు చెప్పండి, నాలాగా ధనదాహం, అందం పట్ల వ్యామోహం, కీర్తి కాంక్షా లేనివాణ్ణి  ఎక్కడైనా చూశారా?’ అని అడిగాడు.

‘చూడలేదు. చూడలేదు’ అన్నవి పిశాచాలు రెండూ ఏకకంఠంగా.

ఆ జవాబుకు అతడు సంతృప్తిపడి, తన చిన్ననాటి విషయాలు వాటికి చెప్పసాగాడు. తనకున్న మంచి గుణాలను, వాటి సాయంతో జీవితాన్ని తానెలా తీర్చి దిద్దుకున్నదీ, అంచెలంచెలుగా వివరించడం మొదలు పెట్టాడు.

 పిశాచాలు రెండూ చాలా సేపు ఓపికగా విన్నాయి. కాని, ఆ మనిషి తనను గురించి గొప్పగా చెప్పుకోవడం ఆపలేదు. క్రమంగా పిశాచాలకు ఓపికపోయి, మెదడు స్తంభించి, కడుపులో తిప్పడం మొదలుపెట్టింది. మరి కాసేపటికి  చెవులు గింగుర్లెత్తడం, కళ్ల వెంట నీళ్లు కారడం మొదలైంది. అయినా ఆ మనిషి తనను గురించి చెప్పుకోవడం ఆపలేదు. ఇక భరించలేక, పిశాచాలు మాయమైపోయి, వాటి నివాసమైన మర్రిచెట్టును చేరాయి.

‘అయ్యోబూబూ, ఏం మనిషి. తల వాచేలా చేశాడు’ అన్నది కుర్రపిశాచి.

అందుకు వృద్ధ పిశాచి నవ్వి, ‘తల వాస్తే వాచింది కానీ, మన సందేహం తీరిపోయింది’ అన్నది.

కుర్రపిశాచం అర్థం కానట్టు చూసింది.

వృద్ధ పిశాచం తాపీగా చెట్టు కొమ్మకు జారగిలపడి, ‘చూశావా, అన్నిటికన్నా పెద్ద బలహీనత తనను తాను పొగడుకోవడం. ఒక మనిషికి  ఏ దుర్గుణాలూ లేకపోవచ్చు కానీ, తనను తాను పొగడుకోవడం అనే బలహీనత ఉంటే, ఇక అతడి సుగుణాలకు విలువ ఉండదు. ఒకరి సుగుణాలను ఇతరులు గ్రహించాలి తప్ప, తానే పొగడుకోకూడదనే ఆలోచన లేకపోవడం వల్ల, నలుగురిలో చులకన అవుతుంటారు. ఇంతెందుకు, ఎప్పడూ మనుషుల్ని ఏడిపించే మనల్నే, ఏడిపించాడీ మనిషి’ అన్నది.

వృద్ధ పిశాచం చెప్పినదానికి, కుర్రపిశాచం అవునన్నట్టు తలాడించింది.




PUBLISHED IN CHANDAMAMA CHILDREN'S MAGAZINE IN 1988 DECEMBER ISSUE

అసలైన 'మార్పు'

అసలైన 'మార్పు' 

అబ్బే... లాభంలేదు. చాలా మార్పులు తీసుకురావాలి. వూరించి వూరించి కేంద్ర మంత్రివర్గంలో మార్పులు చేసి ఉండవచ్చు. బులిపించి బులిపించి అస్మదీయులకు పదవుల పంపిణీ చేసి ఉండవచ్చు. ఉన్నవారినే అటూ ఇటూ మార్చి 'తార్‌మార్‌ తక్కిడమార్‌...' చేసి ఉండవచ్చు. అసలు తమ పార్టీవల్లనే 'మార్పు' అనేది సాధ్యమని కాంగ్రెస్‌ అధినేతలు ఉప్పొంగిపోతూ ప్రకటించవచ్చు. ఇవన్నీ సరే, అసలైన మార్పుల గురించి ఆలోచించరేం? ఎవరికీ పట్టని, ఏమాత్రం ఆలోచించని, వూహించలేని మార్పులెన్నో ఇంకా బోలెడు చేయాల్సి ఉంది. మంత్రివర్గం సంగతలా ఉంచండి, అసలు మంత్రిత్వ శాఖలకేసి ఓసారి చూడండి. ఎంత పాతవవి, ఎన్నాళ్లయింది వాటిని ఏర్పరచి, ఎల్లకాలమూ ఇవేనా, కొత్త శాఖలు పెట్టాల్సిన అవసరం ఉందా లేదా అని ఒక్కసారైనా ఆలోచించారా?
ఇకనైనా మించిపోయింది లేదు. దేశంలో రాజకీయ మేధావులంతా కూర్చుని ఆలోచనలను చిలగ్గొట్ట వలసిందే. అవసరమైతే రాజ్యాంగాన్నో, అందులోని విభాగాల్నో మార్చేయండి. అప్పుడే ప్రభుత్వ నిర్వహణ సజావుగా, సక్రమంగా జరుగుతుంది. విదేశీ వ్యవహారాల శాఖ ఉంది సరే, మరి మిగతా వ్యవహారాల సంగతేంటి? వాటికి కూడా శాఖలు ఉండొద్దూ! మొన్నటికి మొన్న శశి థరూర్‌, నరేంద్ర మోడీల పరస్పర వ్యాఖ్యానాలు వింటే ఏమనిపిస్తోంది? అత్యవసరంగా 'స్వదేశీ ప్రేమ వ్యవహారాల శాఖ' ఒకటి పెట్టాలనిపించడం లేదూ! మోడీగారి రూ.50కోట్ల వ్యంగ్యం వెనక ఏ కుంభకోణం నీడలున్నాయో, శశిగారి వ్యాఖ్యల వెనక ఏ ప్రేమ ప్రలోభాలు ఉన్నాయో తేల్చద్దూ! పోనీ ఆ సంగతి వదిలేసినా దేశానికే పెద్దింటి కూతురుది కూడా ప్రేమ వ్యవహారమే కదా? ఆ ప్రేమ ఎంత విలువైనదో ఆ పెద్దింటి అల్లుడు కొనసాగిస్తున్న వ్యవహారాలనుబట్టి తెలియడం లేదూ!

ఇలా చూసుకుంటే, బోలెడు వ్యవహారాలు ఈ శాఖతో చక్కబెట్టవచ్చు. ముసలి మాజీ గవర్నర్‌గారు వయసులో ఉన్నప్పుడు మనసు పడిన వ్యవహారంలో పుట్టాను కాబట్టి ఆయనే నా తండ్రని కోర్టుకెక్కిన కొడుకు వాదన లాంటి సంగతులు, రసిక మంత్రిగారికి ఎదురు తిరిగి ప్రాణాలు కోల్పోయినమహిళ కేసులాంటి రహస్య బాగోతాలు... ఇలా ఒకటేమిటి, దేశ వ్యాప్తంగా ఎన్నో రసవత్తర ఘట్టాలను ఈ శాఖకు బదలాయించవచ్చు.

ఇక్కడితో అయిపోయిందా? 'సకల పార్టీ పొత్తుల శాఖ' కూడా ఒకటి ఉండాల్సిందే. సంకీర్ణ ప్రభుత్వాన్ని పల్లకిలో కూర్చుని నడపాలంటే ఏ ప్రాంతీయ పార్టీతో ఎలాంటి వ్యవహారాలు నడపాలి, ఎవరికి ఎలాంటి పదవులు పంపిణీ చేయాలి, వాళ్లలో ఎవరైనా అడ్డగోలుగా అవినీతికి పాల్పడితే గంభీరంగా మౌనం వహించి లోపాయికారీగా ఎలా విషయాన్ని నాన్చాలి, ఎప్పుడు ఎవరు తోకజాడిస్తే ఎవరి మద్దతుతో నెట్టుకు రావాలి... లాంటి అనేక వ్యవహారాల్ని చూసుకోవడానికి ఓ కేంద్ర మంత్రిత్వ శాఖ అంటూ ఉంటే చాలా సులువుగా ఉంటుంది. అటు ప్రభుత్వానికీ సుఖం, ఇటు పత్రికలవాళ్లకూ సులువు. నేరుగా ఆ శాఖ మంత్రినే విషయమేమిటో కనుక్కుని, ప్రజానీకం జ్ఞాననేత్రాలు తెరిపించి చైతన్యపరచవచ్చు.

'వారసత్వ శాఖ' కూడా అత్యవసర శాఖల్లో ఒకటి. దీన్ని అధినేతలే స్వయంగా నిర్వహించవచ్చు. లేదా నమ్మకస్థులైన నమ్మినబంటుల్లాంటి వారికైనా అప్పగించవచ్చు. దేశాధినేతలనుంచి, రాష్ట్ర నేతల వరకు ఎవరెవరికి వారసులు ఉన్నారో, వారి కార్యకలాపాలేమిటో ఈ శాఖ గమనిస్తూ ఉంటుంది. అధికార పార్టీకి వారసుడెవరైనా ఉంటే అతణ్ని సమయానుకూలంగా పొగడ్డం, సభల్లో పాల్గొనేలా చేయడం, అతడి మేధావితనాన్ని చాటిచెప్పడం లాంటి అసంఖ్యాక వ్యవహారాలు చూసుకుంటుంది. అలాగే ప్రత్యర్థి పార్టీలకు చెందిన వారసులు ఉంటే వారి సంగతులు ఎప్పటికప్పుడు సేకరిస్తూ ఎలా వారిని అడ్డుకోవాలో కూడా ఇది చూసుకుంటుంది.

ఇక 'సమస్త పనుల గుత్తేదారుల నిర్వహణ శాఖ' కూడా అత్యవసరం. అస్మదీయ గుత్తేదారులందరూ ఈ శాఖలో తమ పేరు నమోదు చేయించుకుంటే పరిపాలన చాలా సులువుగా ఉంటుంది. అధికారులకు టెండర్లు పిలవడం, నిబంధనలు రూపొందించడం, జీఓలు మార్పించడం,అప్పటికప్పుడు చట్టాల్లో లొసుగుల గురించి వెతకడం లాంటి అనవసర ప్రయాసలన్నీ తప్పుతాయి. ఎన్ని అడ్డంకులున్నా కావాల్సినవారికే ఎలాగూ పనులు దక్కుతాయి కాబట్టి, ఎకాఎకి వాళ్లకే పనులన్నీ అప్పగించేసి చేతులు దులుపుకోవచ్చు.

'ప్రత్యక్ష, పరోక్ష పైరవీల మంత్రిత్వ శాఖ' ఆవశ్యకతను ఇప్పటివరకు ఎవరూ గుర్తించినట్టు లేదు. ఇదొకటి పెట్టి ఓ మంత్రిగారిని, ఆయన కింద పనిచేసే అధికార వర్గాన్ని కేటాయిస్తే జాతీయ, ప్రాంతీయ పైరవీలన్నీ దీనికిందకు తీసుకురావచ్చు. దాంతో ఏ పనికి ఎవరిని ఎలా పట్టుకోవాలో, ఎలా పైరవీలు చేయించుకోవాలో లాంటి సవాలక్ష పనులు చకచకా జరిగిపోయి ఎంతో విలువైన సమయం ఆదా అవుతుంది.

ఇలా చెప్పుకొంటూ పోతే 'దర్యాప్తులను నీరుగార్చే శాఖ', 'ఆరోపణలను తిప్పికొట్టే శాఖ', 'నానావిధ విమర్శల ఖండన శాఖ', 'ఎదురెట్టి ఏకే శాఖ', 'సానుభూతి శాఖ', 'బేరసారాల శాఖ', 'పాదయాత్రల శాఖ','స్వీయ ప్రచార శాఖ', 'బురద జల్లుడు శాఖ'... అబ్బో చాలా ఉంటాయి. అప్పుడు చాలామందికి పదవులూ దక్కుతాయి, అసంతృప్తులూ ఆగుతాయి.

అయితే గియితే ఇలాంటి సమూల వినూత్న విప్లవాత్మక మార్పులు తెచ్చే దిశగా ఆలోచించాలి కాని, వూరికే వేదికలెక్కి 'మార్పు' గురించి ఎంత చెప్పినా దండగే. ఏతావతా ప్రజలు కూడా సరైన మార్పు గురించి ఆలోచిస్తే మటుకు ఈ రాజకీయ నాయకుల ప్రయత్నాలు ఏమవుతాయని ఎవరైనా అడిగితే, వాళ్లతో మాట్లాడకపోవడమే మేలు. ఎందుకంటే వాళ్లు నిజమైన మేధావులు మరి!



PUBLISHED IN EENADU ON 07.11.2012

ప్రేమాయణం లో పదనసలు

నా చేతిలో తన చేయి... మెత్తని స్పర్శ... బిగుసుకున్న వేళ్లలో దగ్గరితనం... గుండెల నిండా వెచ్చని ఉపిరి...
పెళ్లి ఇంత ఉత్సాహాన్ని నింపు తుందా మనసులో? ఒక తోడు ఇంత ధీమాని  ఇస్తుందా?

ఇద్దరం సెలయేటి తరగల్లా గుడి చుట్టూ తిరిగి కోనేరు మెట్ల మీదకి వచ్చాం. ఒకర్నొకరం  చూసుకున్నాం.

అంతే... ఒక్కసారిగా   కూడబలుక్కున్నట్టు  ఫక్కుమని నవ్వేశాం. అలా ఎందుకు నవ్వుకున్నామో ఆ కోనేరు మెట్లకు తెలుసు. అలల తాకిడికి కదిలే తామరాకులకు తెలుసు.

తను మెట్ల మీద చేతులు రెండూ మోకాళ్ళకు బిగించి ఒద్దికగా కూర్చుంది. ఆరు నెలల క్రితం తనను ఇక్కడే, ఇలాగే కూర్చుని ఉండగా చూసిన జ్ఞాపకం ఇంకా నాలో తాజాగానే ఉంది. అప్పుడేగా నాలో అలజడి రేగింది? ఆ అలజడేగా గుడి చుట్టూ ప్రదిక్షిణలు చేయించింది? ఆ మెతో మాట్లాడించింది?  అమ్మానాన్నల్ని వాళ్ళింటికి పంపించి నిశ్చితార్ధం వరకూ లాక్కొచ్చిం ది?
జ్ఞాపకాల మధ్య తనకేసి చుస్తే తను కొంటెగా నవ్వుతోంది. ఎందుకు నవ్వుతోందో నాకు అర్థమై చటుక్కున చేయి ఎత్తాను, కొట్టబోతున్నట్టు! తల వెనక్కి వాల్చేసి తెరలు తెరలుగా నవ్వేసింది.

నాకు ఆ క్షణంలో మనోహర్ గుర్తొచ్చాడు. వాడే కదూ, మా నిశ్చితార్థానికి, పెళ్ళి ముహూర్తానికి ఉన్న మూడు నెలల వ్యవధిలో మా మధ్య తుపాను రేపింది?  రోజూ సాయం సంధ్యల్లో కోనేటి మెట్ల మీద అందంగా సాగిపోతున్న మా ముచ్చట్లని ముప్పుతిప్పలు పెట్టింది?

'కాబోయే శ్రీమతిని అంచనా వేయాలంటే ఇలాంటి చిట్కాలే ఉపయోగించాల్రా ... సరదాకే కదా? ఊ... ప్రొసీడ్ ' అంటూ మనోహర్ కిర్రెక్కిస్తే మాత్రం, నేను వినాలని ఎక్కడుంది?

ఇదిగో ఈ కోనేరు మెట్ల మీదే మొదలు పెట్టాను సొద...

'నీతో ఒక సంగతి చెప్పాలి'... నా గొంతు నాకే కొత్తగా వినిపించింది.

'చెప్పండి' అంది తను ఇదిగో ఇలాగే కూర్చుని.

'నువ్వు పరిచయం కాక ముందు నేనొక అమ్మాయిని ప్రేమించాను...'

తను చివ్వున తలెత్తింది.  అది పట్టించుకోకుండా చెప్పుకు పోయాను.

'పేరు కల్పన. నిజానికి నీకన్నా బాగుంటుంది. మన నిశ్చితార్థం తర్వాత ఇలా ఆమె గురించి నీకు చెప్పడం నాకూ ఇబ్బందిగానే ఉంది కానీ...'

కాసేపు మౌనం. తను నెమ్మదిగా గొంతు పెగల్చుకుని అడిగింది.

'మరెందుకు పెళ్లి చేసుకోలేదు?'

'ఇంటిలో ప్రోబ్లం. మా కులం కాదు. పాపం... కల్పన. పారిపోదామని కూడా ప్రొపోజ్ చేసింది. నాకే ధైర్యం చాలలేదు'
భలేగా నటించాను. ఓ పక్క నవ్వు వస్తున్నా గొంతులో గాంభీర్యాన్ని ప్రదర్శిం చాను. తను ఏమీ మాట్లాడలేదు.

'నా మీద కోపంగా ఉంది కదూ?' నెమ్మదిగా అడిగాను.

'కోపమా? ఎందుకు? మీ నిజాయితీ నాకు నచ్చింది. ఇంతకీ మన పెళ్ళికి కల్పనని పిలుస్తున్నారా లేదా?' అంది తను చాలా తేలిగ్గా.
తెల్లబోవడం నా వంతు అయింది.

ఇదంతా చెబితే మనోహర్ గాడు నవ్వేసాడు. 'ఒరేయ్... మంచి క్లారిటీ ఉన్న అమ్మాయిని చెసుకుం టున్నావురా. యు ఆర్ లక్కీ' అంటే అప్పటికి పొంగిపోయాను.

ఆ తర్వాతే మొదలైంది అసలు కథ.  తను వరసగా నాలుగు రోజులి గుడికి రాలేదు. కోనేరు చిన్నబోయిం ది, నా మనసులాగే.
ఒకవేళ పాపం బాధ పడుతోందా? చెల్లి చేత కబురంపితే ఆ మరునాడు వచ్చింది. మౌనంగా... భారంగా...

వచ్చి కూర్చుంది, మోకాళ్ళలో తల దాచుకుని.

నాకు చాలా జాలి వేసింది. 'ఐ యాం సారీ... అసలు నీకు చెప్పకూడదనే అనుకున్నాను...'

తను తలెత్తింది. కళ్ళ నిండా నీళ్ళు...

'నన్ను క్షమిచండి... మీ నిజాయితీ తెలిశాక కూడా నేను మీకు వినోద్ గురించి చెప్పకపోతే అది నిజంగా చీటింగే..'
ఆమె వెక్కుతోంది...

'వినోదా? వాడు ఎవడు?' ... నా గొంతులో ఎదో అడ్డుపడింది.

'డిగ్రీ లో నా క్లాస్ మేట్. ఇద్దరం ప్రేమిచుకున్నాం. ఎన్నో ఉత్తరాలు రాసుకున్నాం. ఇంట్లో తెలిసి చదువు మానిపించారు... అన్నయ్య వెళ్లి వినోద్ ని కొట్టి, నేను రాసిన ఉత్తరాలు అన్నీ తెచ్చేసాడు. పాపం...వినోద్... మర్నాడే ఆత్మహత్య చేసుకున్నాడు...' అంటూ ఉత్తరాల కట్ట నా చేతుల్లో పెట్టేసి ఏడుస్తూ వెళ్ళిపోయింది.

నా గుండెల్లో ఏదో  కలుక్కుమంది. కోనేటి అందం అంతా చీకట్లో కలిసి పోయింది.

ఆ ఉత్తరాలన్నీ నేను, మనోహర్ చదివాం. నా రక్తం ఉడి కిపో యింది.

'పెళ్లి రద్దు చేద్దాం అనుకుంటున్నాను'  అన్నాను.

మనోహర్ తిట్టాడు. 'పెళ్ళికి నాలుగు రోజుల ముందు ఏమిటిది? నీ కేమైనా పిచ్చా?'

ఏడిసాడు ... నా బాధ వాడికేం తెలుసు?...

'ఒకవేళ ఆ వినోద్ గురించి తను నీకేమీ చెప్పనే లేదనుకో... నువ్వు హ్యాపీగా? ఎప్పటికీ దాచేసే అవకాసం ఉన్నా, తను ఎంత నిజాయితీగా ఉత్తరాలు తెచ్చి ఇచ్చింది?... అది ఎందుకు అర్థం చేసుకోవు? ఎప్పుడైతే నీకు అంతా చెప్పేసిందో, ఆ వినోద్ జ్ఞాపకాలు ఆమె తుడిచేసిమ్దని అర్థం' అంటూ నచ్చ చెప్పాడు. పైగా చేసేదేమీ లేదు.  బంధువులంతా వచ్చేసారు. గుండెల్లో బాధ అలాగే ఉంది. చేతులు మాత్రం ఎలాగో తాళి కట్టాయి.

నిన్ననే తోలి రేయి. ప్రతి వారికి అది మధురం.. నాకు మాత్రం విషం.

పాల గ్లాసుతో తను వస్తూనే అడిగింది. 'కల్పన  పెళ్ళికి రాలేదా?'

అప్పుడు కట్టలు తెంచుకుంది నా కోపం....

'అసలు కల్పనంటూ  ఉంటే గా? ఏదో సరదాకి చెప్పానంతే... నీలా వెధవ ప్రేమాయణం నాకు లేదు'... పాల గ్లాసు విసిరి కొట్టాను.

అప్పుడు నవ్వింది తను... కడలి పో టెత్తి నట్టు!

నాకేమీ అర్థం కాలేదు. తనే చెప్పింది.

'మనోహర్ చెల్లెలు మీ మాటలు విని నాకు ముందే చెప్పేసింది. అందుకే మీరు కల్పన గురించి చెబితే నేనేమీ అన లేదు. మరి నేనూ ఇవ్వాలిగా రిటార్డు? అందుకే నాలుగు రోజులు కాస్తపడి రాసాను వినోద్ రాసినట్టుగా ఉత్తరాలు..'

'అంటే?' అన్నాను నేను అయోమయంగా!

'అంటే.... కల్పన మీ కల్పన అయితే, వినోద్ నా వినోదం...' అంటూ నవ్వుతునే ఉంది.  వెన్నెల చిన్నబోయే ట్టు... మల్లెలు తెల్లబోయే ట్టు...!!!


  (ఈనాడు ఈతరంలో ప్రచురితం)